z serii: "Poczytaj mi mamo"- Co mam autorstwa Małgorzaty Musierowicz

Co mam

Co mam. Mam sześć lat. Mam rodziców i rower. I mam siostrę w wózku. Czego nie mam. Zębów dwóch na dole. Podwórka. I przyjaciela. Dlatego jest mi smutno. Może na to nie wyglądam, ale jest mi smutno, bo nie mam przyjaciela. Również jest mi smutno, że nie mam podwórka. 

Ale zamiast podwórka mam śmietnik, trzepak do dywanów i bramę. W bramie zawsze stoją starsi chłopcy i śmieją się ze mnie, jak upadnę, albo zabierają mi rower, jak wyjdę z rowerem. Na trzepaku można wisieć i fikać kozły. Więc to mam zamiast podwórka. A zamiast przyjaciela? Nic.

Raz rudy Bartkowiak, co chodzi już do trzeciej klasy i często stoi w bramie, chciał się ze mną zaprzyjaźnić. 

— Jak leci, Andrzej — pyta — nie masz czasem gumy do pożucia?
— Nie mam — mówię.
— A forsę masz?
— Mogę mieć — mówię.
Poleciałem do domu i poprosiłem mamę, żeby mi dała na gumę Donald, i zaraz pobiegłem do kiosku. Oddałem Bartkowiakowi wszystkie cztery paczki, on pożuł, pożuł i mówi: przyjdź jutro, pobawimy się w wojnę. Ale w wojnę się nie bawił, tylko znów chciał na gumę. Pobiegłem do domu, a mama pyta, na co mi tyle pieniędzy.

— Na gumę dla Bartkowiaka — mówię.
No i tak się skończyła przyjaźń z Bartkowiakiem, bo bez gumy bawić się już nie chciał. W nic. Powiedziałem mamie, że przez nią straciłem przyjaciela.
— Ale mi przyjaciel — mama na to — on lubi nie ciebie, ale to, co od ciebie dostaje.
Dziewczyny to mnie lubią. Nie wiem dlaczego. 

Raz pytam jedną, a ona mi na to:

 — Bo masz takie loczki jak aniołek. 

No! Ja dziękuję za takie lubienie. Chcę mieć przyjaciela chłopaka, i już! 

Zacząłem chodzić do zerówki. Chłopaków dużo, ale wszyscy już się znają z przedszkola. W parze pani mnie ustawiła z Grzesiem. Grzesio jest chudy, mały i tak zabawnie mówi. Nie: szafa, a: fafa, nie: sok, a: fok. Dzieci się z niego śmieją. To on cicho siedzi, nie odzywa się, a jak pani go pyta, to patrzy w drugą stronę i udaje, że nic nie słyszy. Dogadać się z nim nie można, taki wystraszony.  Tłusty Krzysiek jest duży i mocny. Jego tata jest milicjantem i daje czasem Krzyśkowi gwizdek do ponoszenia. Bardzo bym się chciał z Krzyśkiem zaprzyjaźnić. Ale on na mnie nie patrzy. On się przyjaźni z drugim mocnym i dużym, z Mariuszem. Razem są jeszcze mocniejsi i wszyscy ich się boją. To po co Krzyśkowi przyjaciel taki jak ja? 

Moja mama na to: "przyjaciel powinien pomagać przyjacielowi, ale nie oczekiwać zapłaty. "

Ta gruba Hanka z czarnymi włosami przyjaźni się z Jolą. Chodzą sobie na przerwach pod rękę i gadają cały czas. A co Hanka zobaczy Grzesia, to mówi:
- Kulfon, kulfon! — i w śmiech.
Najpierw myślałem, że to jakaś zabawa, i też się roześmiałem. Grzesio myślał, że ja śmiałem się z niego. A Hanka jeszcze bardziej: kulfon, kulfon! A Jola też w śmiech i woła: kulfon!
Dopiero zrozumiałem, że Hanka naprawdę chce zrobić Grzesiowi przykrość, a Jola ją naśladuje, bo jest jej przyjaciółką. No, wiecie! Już nawet nie musiałem pytać mamy. Sam zrozumiałem, że przyjaciel musi na przyjaciela nakrzyczeć, kiedy ten robi coś złego.

A Grzesio stanął pod murkiem i popłakuje.
— Nie rycz, chłopie — mówię i klepię go po plecach.
— Idź fobie — on na to i zakrywa twarz.
Nic już nie mówiłem.

W kieszeni miałem czerwony modelik volkswagena, a w drugiej kieszeni — przyczepkę do niego. Kempingówkę z czerwonymi firankami. Wyjąłem ją, zaczepiłem, zacząłem jeździć volkswagenem po żwirze obok Grześka nogi i patrzę ukradkiem, czy Grzesiek beczy. Już nie beczy. Patrzy na kempingówkę, a oczy mu się świecą.
— Chcesz pojeździć? — pytam go.
— Jafne — on mi na to.
Całkiem się pocieszył.

Pani zawołała nas do sali.
- Będziemy się uczyć piosenki — mówi.
— Dobrze, dobrze — wołają dzieciaki, a Hanka najgłośniej, żeby pani słyszała. A jak się pani odwróciła, to ona znów do Grzesia: kulfon, kulfon. I w śmiech. A co pani spojrzy, to ta znów ma słodką minę.
„Toś ty taka” — myślę sobie. A Grzesio znów się robi smutny.  Więc jak się uczyliśmy tej piosenki, włożyłem Hance za kołnierz kłosek od trawy, zielony taki, rósł na boisku.
Ona się obejrzała, a ja mówię:
- To za kulfona, to jest robal, wstrętny, z nogami. jak cię ugryzie, to będziesz miała bąble na plecach.

Wrzasnęła, jak nie wiem co, a my z Grześkiem w śmiech.
— Proszę pani, oj, proszę pani — woła Hanka.
- Oj, Andrzej z Grześkiem wpuścili mi robala na plecy.
Pani wystraszona pędzi do niej i pakuje jej rękę za kołnierz. Jak wyjęła kłosek, to nakrzyczała na nas, że koleżankę straszymy. A my z Grześkiem nic. Trochę nam się zrobiło głupio, ale Hanka miała za swoje!

Grzesiek odprowadził mnie do domu, bo blisko mieszkam.
Patrzymy, a tu Bartkowiak wraca ze szkoły. Gumę ciamka, zadowolony taki, a ja się zagapiłem i ryms! — przewróciłem się Bartkowiakowi pod nogi.
Bartkowiak ryknął śmiechem, a Grzesio na to:
— Cicho, łobuzie! Taki stary, a taki głupi! — podał mi rękę i pomógł wstać. 

A Bartkowiak tak się zdziwił, że stanął bez ruchu z otwartymi ustami. Patrzymy, a tu idzie moja mama z zakupami.
— Cześć — mówię.
— Cześć— mówi mama. — Kto to taki, ten sympatyczny chłopiec? — pyta i patrzy na Grzesia.
— Ten chłopiec? — ja na to. — To mój przyjaciel, mamo.

Autor: Małgorzata Musierowicz

Ilustracje: Wanda Orlińska

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia, Warszawa 1988 

Przeczytaj też inne bajki z serii Poczytaj mi mamo oraz inne bajki z cyklu Książeczki z PRL-u