Z bajką przez świat: Czerwony Kapturek według braci Grimm

Czerwony Kapturek

bajka niemiecka

według braci Grimm

Autorką tej ilustracji jest: Zuzanna Siemińska

Była sobie raz mała słodka dzieweczka, którą kochał każdy, kto na nią tylko spojrzał, a najbardziej kochała ją babcia, która nie wiedziała wprost, co jeszcze jej dać. Pewnego razu podarowała jej kapturek z czerwonego atłasu, a ponieważ bardzo ładnie jej leżał, nie chciała nosić niczego innego, toteż wszyscy nazywali ją Czerwonym Kapturkiem.
Pewnego dnia matka rzekła do dziewczynki.
- Chodź, Czerwony Kapturku, masz tu kawałek placka i butelkę wina. Zanieś to babci, bo słaba jest i niedomaga. Babcia bardzo się ucieszy. Ruszaj w drogę nim nastanie upał, a idź ładnie i nie zbaczaj z drogi, bo inaczej sobie kark utrącisz i babcia niczego nie dostanie. A gdy wejdziesz do izby, nie zapomnij powiedzieć Dzień Dobry i nie rozglądaj się po wszystkich kątach.

- Wszystko będzie dobrze - powiedział Czerwony Kapturek z ręką na sercu.

Babcia mieszkała w lesie, jakieś pół godzinki od wioski. Gdy dziewczynka szła przez las, spotkała wilka, a ponieważ nie wiedziała, że to takie złe zwierze, wcale się go nie bała.

- Dobrego Dnia, Czerwony Kapturku,- powiedział.

- Piękne dzięki - odrzekł Czerwony Kapturek.

– A gdzież to tak wcześnie, Czerwony Kapturku?

– Do babci

– A co niesiesz pod fartuchem?

– Placek i wino. Wczoraj go piekłyśmy i na pewno chorej babci dobrze zrobi, a wino ją wzmocni.

– Czerwony Kapturku, a gdzie mieszka twoja babcia?

– Mieszka w lesie, pod trzema wielkimi dębami, w domku otoczonym leszczynowym żywopłotem, jakiś kwadrans stąd, na pewno wiesz gdzie - powiedział Czerwony Kapturek, a wilk pomyślał sobie: "To młode delikatne stworzenie, ten tłuściutki kąsek będzie jeszcze lepiej smakował niż starucha. Musisz je sprytnie podejść, żeby obie zjeść."

Wilk szedł przez chwilę z Czerwonym Kapturkiem, poczym powiedział:

- Popatrz, jakie piękne kwiaty rosną wokół nas... Czemu się nie rozejrzysz... Widzę, że nie słyszysz, jak ptaszki słodko śpiewają. Idziesz tak, jakbyś szła do szkoły, a przecież w lesie jest tak wesoło.

Czerwony Kapturek otworzył oczy i zobaczył, jak promienie słońca tańczą poprzez liście drzew i że wszystko pełne jest pięknych kwiatów.

Pomyślał wtedy: "Babci będzie miło, jak jej przyniosę świeży bukiet. Jest jeszcze tak wcześnie, że na pewno przyjdę na czas"

i wtedy dziewczynak zboczyła z drogi, ruszyła w las i szukała kwiatków. A gdy zerwała jednego, pomyślała zaraz sobie, że troszkę dalej rośnie jeszcze piękniejszy i biegła w jego kierunku zapuszczając się coraz to głębiej w las.

A wilk szedł prosto do domu babci. Zapukał do drzwi.

- Kto tam?

– Czerwony kapturek z plackiem i winem. Otwórz.

- Naciśnij tylko na klamkę," zawołała babcia - Jestem tak słaba, że nie mogę wstać.

Wilk nacisnął na klamkę, a drzwi stanęły otworem. Nie mówiąc słowa podszedł prosto do łóżka babci i połknął ją. Potem włożył jej ubrania, włożył czepek, położył się do jej łóżka i zasunął zasłony.
A Czerwony Kapturek biegał za kwiatkami. Gdy zaś już miał ich tyle, że więcej nie mógłby unieść, przypomniała mu się babcia. Ruszył więc w drogę do niej. Zdziwił się, że drzwi były otwarte, a gdy wszedł do izby, zrobiło mu się jakoś dziwnie i pomyślał: "O mój Boże, jakoś mi tu dziś strasznie, a zawsze tak chętnie chodzę do babci." – po czym zawołał:

- Dzień Dobry - lecz nie usłyszał odpowiedzi.

Podszedł więc do łóżka i odsunął zasłony. Leżała tam babcia z czepkiem głęboko nasuniętym na twarz i wyglądała jakoś dziwnie.

- Och, babciu, dlaczego masz takie wielkie oczy?

– Abym cię lepiej mogła widzieć.

– Och, babciu, dlaczego masz takie wielkie ręce?

– Abym cię lepiej mogła trzymać

– Ale dlaczego masz takie straszne i wielkie zęby?

– Abym cię lepiej mogła zjeść! – ledwo to powiedział, wyskoczył z łóżka i połknął biednego Czerwonego Kapturka.

Gdy wilk zaspokoił już swoje łaknienie, z powrotem położył się do łóżka, zasnął i zaczął strasznie głośno chrapać.

Koło domu przechodził właśnie myśliwy i pomyślał sobie: "Ależ ta stara kobieta chrapie. Muszę zobaczyć, czy coś jej nie dolega." Wszedł więc do izby, a kiedy stanął przed łóżkiem, zobaczył w nim wilka.

- Tu cię mam, stary grzeszniku. - powiedział - Długo cię szukałem - i już chciał chwycić za swoją flintą, gdy przyszło mu do głowy, że przecież wilk mógł pożreć babcię i może dałoby się ją jeszcze uratować.

Dlatego nie strzelił, lecz wziął nożyce i zaczął rozcinać śpiącemu wilkowi brzuch. Kiedy zrobił już parę cięć, zobaczył jak wyziera z niego czerwony kapturek.

Jeszcze parę cięć i wyskoczyła dzieweczka wołając:

- Ach, jak się bałam. Tak ciemno było w brzuchu wilka! - a potem wyszła babcia , żywa, choć nie mogła jeszcze złapać oddechu. Czerwony Kapturek szybko przyniósł kamienie i wypełnili nimi brzuch wilka. Kiedy się obudził, chciał wyskoczyć z domu, lecz kamienie były tak ciężkie, że zaraz martwy padł na ziemię.
I wszyscy byli zadowoleni. Myśliwy ściągnął z wilka skórę i poszedł z nią do domu, babcia zjadła placek i wypiła wino, które je Czerwony Kapturek przyniósł, i wyzdrowiała, a Czerwony Kapturek pomyślał sobie: "Do końca życia nie zboczysz sama z drogi i nie pobiegniesz w las, gdy ci mama zabroni.

Powiadają też, że kiedyś, gdy Czerwony Kapturek znowu niósł babci wypieki, zagadnął go inny wilk i próbował go sprowadzić z drogi. Czerwony Kapturek miał się jednak na baczności, poszedł prosto do babci i powiedział jej, że spotkał wilka, co to mu dobrego dnia życzył, ale mu źle z oczu patrzyło:

-Gdyby to nie było na środku drogi, to by mnie pożarł.

– Chodź - powiedziała babcia - Zamkniemy drzwi, żeby nie mógł wejść.

Wkrótce potem zapukał wilk i zawołał:

- Otwórz, babciu, to ja, Czerwony Kapturek, przynoszę ci ciasto.

Lecz one były cicho i nie otwierały drzwi. Wtedy wilk obszedł cichaczem parę razy dom, by w końcu wskoczyć na dach. Chciał tam czekać do wieczora, gdy Czerwony Kapturek będzie wracał do domu, skradać się za nim i ciemności go pożreć. Ale babcia odgadła jego plany. Przed domem stało wielkie kamienne koryto. Babcia powiedziała do dziecka:

- Weź wiadro, Czerwony Kapturku. Wczoraj gotowałam kiełbasę w tej wodzie, Zanieś ją do koryta.

Czerwony Kapturek nosił wodę tak długo, aż koryto było pełne. Wtedy zapach kiełbasy zaczął unosić się do góry wilkowi przed nosem. Zaczął węszyć i łypać oczami w dół, wreszcie tak wyciągnął szyją, że dach zaczął usuwać mu się spod nóg, spadł z dachu, dokładnie do wielkiego koryta z wodą i utopił się.

Czerwony Kapturek zaś wesoło poszedł do domu, nikt więcej nie czynił mu nic złego.