Opowiedział dzięcioł sowie - bajka wierszowana polska

Opowiedział dzięcioł sowie

bajka polska wierszowana

Opowieści różne znacie:
więc opowieść o piracie, 

o magiku-mechaniku,
o zaklętym koguciku, 

o północnym, groźnym wietrze
 i o chorym termometrze. 

O uczonym kocie w butach
i o wyspach Bergamutach, 

o diabełku na kominie,
o sierotce Klementynie, 

o entliczku, o pentliczku
i o Janku Wędrowniczku,

o Paproszku - mądrym skrzacie
- wszystkie te historie znacie. 

Ale dziś mam - daję słowo
- bajkę dla was całkiem nową. 

Posłuchajcie: pod Dąbrową
 jest dąbrowa. W tej dąbrowie
opowiedział dzięcioł sowie

o tym, czego się dowiedział,
 kiedy w leśnej dziupli siedział. 

Ja to wszystko podsłuchałem
i czym prędzej zapisałem. 

Było tak: w sędziwym lesie,
który widać na bezkresie, 

mieszkał bury Wilk Barnaba,
 zamożniejszy od nababa. 

Miał on skarbów pełne wory
 i wciąż znosił do komory 

smakołyki i frykasy,
z których słyną polskie lasy. 

Miał Barnaba spryt handlowy,
więc założył wśród dąbrowy 

sklep dla zwierząt. Na polanie
 wybudował rusztowanie, 

Poukładał mech u góry,
 pozatykał gliną dziury, 

gałęziami ściany pokrył
 i z wysiłku cały mokry, 

siadł za ladą. Na tej ladzie
smakowite kąski kładzie. 

Każdy łatwo coś wyszuka:
jest tu przysmak dla borsuka, 

jest pachnący ser dla lisa,
dla niedźwiedzia pełna misa, 

coś dla kuny do zjedzenia,
 świeża marchew dla jelenia, 

dla jaszczurek smaczny żurek
 i orzechy dla wiewiórek. 

Siedzi Wilk Barnaba w sklepie
 i zmrużywszy jedno ślepie, 

Wszystkich woła i zaprasza: 

- Komu jaja, komu kasza, 

Komu mleko na śniadanie? 

U mnie w sklepie jest najtaniej! 

Wielka była to przynęta,
a więc zbiegły się zwierzęta. 

Wszystkie tłoczą się u lady: 

- Proszę kilo marmolady... 

- A ja garść orzechów proszę... 

- Dla mnie sadła za trzy grosze... 

- Dla mnie miodu dziesięć deka... 

- A ja proszę kwartę mleka... 

Wilk się krząta i na ladzie
co najgorszy towar kładzie.

Nie doważa, nie domierza,
marmolada jest nieświeża, 

Sadło zgniłe jest i tłuste,
gorzki ser, orzechy puste, 

zamiast mleka - sama woda!
 Wprost każdego grosza szkoda!

- Jak tu drogo! - jęknął zając. 

Na to rzekł Barnaba wstając: 

- Kto powiedział, że jest drogo? 

Nie prosiłem z was nikogo, 

by odwiedzał moją knieję. 

Komu drogo - niechaj nie je! 

A jak chodzi o zające, 

radzę zmykać, bo przetrącę! 

Czmychnął zając nie czekając
 - nie przekona Wilka zając. 

Sarna wstała pełna trwogi,
tchórz wiewiórce szepnął: - W nogi!

 - i nie wziąwszy nawet reszty,
 zmykał szybko, gubiąc meszty.

Nieco dalej, stąd pół mili,
mieszkał siwy Ryś Bazyli. 

Był wąsaty, zły i srogi;
każdy rad był zejść mu z drogi, 

a on prychał, a on mruczał,
wszystkim bruździł i dokuczał. 

Nawet rudy lis Mikita,
bardzo grzecznie Rysia witał

 i udając, że jest chory,
 szybko biegł do swojej nory.

 Ryś miał także sklep swój w lesie;
 znał się ryś na interesie,

 toteż jego sklep był pełny:
 ciepłych futer, pierza, wełny, 

ptasich czubków, barwnych piórek
i kapturków dla wiewiórek. 

Siedział Ryś Bazyli w sklepie
 i zmrużywszy jedno ślepie, 

wołał ciągle: - Idzie zima!

Kto na zimę futra nie ma?

Kto linieje lub łysieje?

Niech tu biegnie poprzez knieję, 

Bowiem każde leśne zwierzę 

U mnie ciepło się ubierze, 

Ptak - odnowi swoje pierze, 

Wszystko można dostać u mnie! 

Więc zwierzęta biegły tłumnie. 

Ten coś kupił, ów coś kupił,
a Bazyli skórę łupił: 

zamiast futer wtykał szmaty,
zamiast skórek - stare łaty, 

zamiast wełny - pęk badyli.
 Taki to był Ryś Bazyli! 

Niedaleko sklepu rysia,
była w jarze jama lisia, 

dobrze pośród drzew ukryta.
Mieszkał w jamie lis Mikita. 

Po wsiach znał kurniki liczne
i zagrody okoliczne, 

umiał świetnie w każdym czasie
wykryć nowe gniazda ptasie, 

umiał gąskę podejść z bliska,
wiedział, gdzie są kretowiska, 

po karasie biegł do rzeki
i wybierał miód z pasieki. 

Zdobycz swoją co dni kilka
 lis Mikita niósł do Wilka. 

Wilk unosił się na ławce: 

- Czekam, czekam na dostawcę. 

Pokaż towar. Cóż to? Kaczka? 

Ależ chuda nieboraczka! 

Gęś? Nie będzie z niej pociechy;

 jajka małe jak orzechy. 

Nie, Mikito, miód niesłodki, 

a karasie są jak płotki. 

Nędzna zdobycz, drogi lisie 

i na moje widzimisię 

Warta cztery skórki krecie. 

Ale więcej? Nigdy w świecie! 

Lis miał mores przed Barnabą
 - potargował się dość słabo, 

schował skórki, a po chwili
 już go witał Ryś Bazyli:

- Cóż przynosisz dziś, Mikito? 

Cztery skórki? Dobre i to. 

Mogę wziąć je, chętnie służę, 

Dam ci za nie jajko kurze. 

Lis podskoczył: - Nie kpij ze mnie! 

Słuchać nawet nieprzyjemnie. 

Za te skórki, wyznać przykro, 

dałem trzy karasie z ikrą, 

dziesięć jajek, kaczkę młodą, 

gęś i duży plaster miodu. 

Ryś uderzył groźnie w ladę:

- Skórki biorę,jajko kładę 

I nie radzę wszczynać kłótni, 

Bo si ę skończy jeszcze smutniej. 

Lis do kłótni nie był skory,
poszedł z jajkiem do swej nory 

i pomyślał, płaczu bliski:
"To są właśnie moje zyski." 

Wilk bogacił się na sklepie,
Ryś stał także coraz lepiej. 

Jeśli chodzi o Mikitę,
ten się trzymał własnym sprytem. 

Lecz zwierzęta - że wymienię:
tchórze, jeże i jelenie, 

Nawet kuny i niedźwiedzie
 - wszystkie były w wielkiej biedzie. 

A tymczasem przyszła jesień,
 coraz głodniej było w lesie, 

Coraz głodniej, coraz chłodniej,
upływały dni, tygodnie.

W lesie było brak żywności,
 poszły wszystkie oszczędności, 

A u Rysia i u Wilka
ceny rosły co dni kilka. 

Wilk Barnaba siedział w sklepie
i zmrużywszy jedno ślepie, 

Wykrzykiwał: - Głodomory, 

Opuszczajcie wasze nory, 

Przybywajcie do mnie tłumnie! 

Tylko u mnie, tylko u mnie 

Są kiełbaski i serdelki, 

I przysmaków wybór wielki! 

Równocześnie z innej strony
Ryś Bazyli niestrudzony 

Wołał: - Do mnie, chuderlaki! 

Mam serdaki, mam kubraki, 

Skórki ciepłe jak pierzyny 

I zimowe peleryny. 

Lecz zachęta nie pomoże,
kiedy nędza jest w komorze, 

bo kupują ci, co płacą,
a kupować nie ma za co. 

Tak cierpiała knieja cała,
wreszcie miarka się przebrała. 

Mieszkał w lesie niedźwiedź Błażej.
Choć wyglądał nie najstarzej, 

Szanowały go zwierzęta,
tak jak ludzie - prezydenta. 

Przyszły tedy do Błażeja:

- W tobie cała jest nadzieja! 

W domu głucho, w lesie chłodno, 

Daj nam radę niezawodną, 

Bo Barnaba i Bazyli 

Już doszczętnie nas z łupili. 

Niedźwiedź w ucho się podrapał,
długo myślał, długo sapał, 

Wreszcie rzekł: - Mam pomysł taki: 

Niech kukułka wszystkie ptaki 

I zwierzęta z całej kniei 

Zawiadomi po kolei, 

Że w świetlicy "Pod Żołędziem" 

Jutro się nasz sejm odbędzie. 

- Świetnie! Świetnie! - krzyknął zając.
- Sejm zwołamy nie zwlekając! 

- Racja - rzekły dwie kukułki,
 - nierozłączne przyjaciółki. 

- Obwieścimy wnet orędzie, 
że się jutro sejm odbędzie.

Zaraz wzięły się do dzieła,
jedna w prawo pofrunęła, 

druga w lewo - i kukały
dwie kukułki przez dzień cały. 

Wielkie tłumy sejm zgromadził.
Niedźwiedź z braćmi się naradził, 

po czym wszedł na podwyższenie
 i pozdrowił zgromadzenie: 

- Witam sarny i jelenie, 

Witam kuny, tchórze, jeże, 

Nawet lisy witam szczerze 

I borsuki, i zające, 

Całe ptactwo śpiewające, 

Nawet srokę, nawet sowę, 

Witam wszystkich, jednym słowem. 

Moi drodzy, znamy dzisiaj 

Sprawki Wilka, sprawki Rysia. 

Czas już skończyć z ich wyzyskiem, 

Więc niech nad tym przede wszystkim 

Sejm nasz dziś się zastanowi. 

Głos oddaję borsukowi. 

Borsuk wstał, poprawił przedział,
chrząknął, po czym tak powiedział: 

- Mogę wyznać nie bez dumy, 

Żem tu wszystkie zjadł rozumy, 

Żem obmyślił wszystko ściśle 

I wam powiem to, co myślę. 

Czas już wreszcie wyjść z potrzasku, 

Przestać jadać babki z piasku, 

Chleb ze śniegu, figi z makiem. 

Otóż ja mam plany takie: 

Każdy ptak i każde zwierzę 

W swej komorze coś wybierze 

I natychmiast tu przyniesie 

Jako udział w interesie. 

Gdy zbierzemy już udziały, 

Otworzymy sklep wspaniały, 

Gdzie się będą sprzedawały 

Tanie, świeże wiktuały. 

Wspólnym trudem i staraniem 

Zdobędziemy futra tanie, 

Tanie sadło, tanią kaszę. 

Zjednoczymy siły nasze. 

Wszyscy razem, nie oddzielnie, 

Ale dzielnie tę spółdzielnię 

Przed nadejściem jeszcze zimy 

Wspólną prac ą utworzymy. 

Jeleń krzyknął: - Dobrze gada! 
To przynajmniej mądra rada! 

Tchórz zawołał: - Brawo, brawo, 
trzeba zająć się tą sprawą, 

bo gdzie jest wysiłek zgodny, 
tam dobrobyt niezawodny! 

Tu przemówił lis Mikita: 

- Myśl naprawdę znakomita,
 ruch spółdzielczy bardzo cenię, 

chętnie swą naturę zmienię
 i zapewniam zgromadzenie, 

że od dzisiaj najrzetelniej,
 chcę pracować dla spółdzielni. 

- Świetnie! - rzekły dwie kukułki,
- nierozłączne przyjaciółki, 

i uparcie coś kukały
 w sposób dość niezrozumiały. 

Niedźwiedź przerwał to kukanie: 

- Dosyć, dosyć, moje panie. 

Sprawa jasna, szkoda czasu! 

Budujemy sklep wśród lasu. 

Wszystkich czeka ciężka praca
 - Praca zawsze się opłaca. 

Przekonajmy więc borsuka, 

Że nie poszła w las nauka, 

Że już Wilk nas nie oszuka, 

Że już Ryś nas nie oszwabi 

- Żeśmy silni, a nie słabi. 

- Brawo!, brawo! - krzyknął zając.
 - Sklep budujmy nie zwlekając, 

Lecz uczcijmy wpierw Błażeja, 
Kniei naszej dobrodzieja! 

- Oczywiście! W górę! W górę!
- zawołali wszyscy chórem 

i wesoło, choć z wysiłkiem,
podrzucali go jak piłkę.

A kukułka z przyjaciółką,
szybowały nad nim w kółko. 

Wszyscy zgodnie pracowali:
więc niedźwiedzie- wzorem drwali,
dostarczały pni i pali. 

Sarny z wszystkich stron się zbiegły
 i lepiły z gliny cegły. 

Z wodnej tafli jeleń szybki,
pozdejmował szklane szybki. 

Przy stawianiu pieców kuna
 wykonała pracę zduna. 

Jeże igieł dostarczały,
a dzięcioły z całej siły 

deski nimi przybijały
do podłogi i powały. 

Pracowali wszyscy zgodnie
i w niespełna dwa tygodnie 

sklep stał całkiem już gotowy
na polanie w śród dąbrowy. 

Wnet borsuki, tchórze, kozły
najróżniejszy prowiant wiozły: 

Sadło, kaszę i serdelki,
i przysmaków wybór wielki. 

Oprócz tego sklep był pełny:
ciepłych futer, pierza, wełny, 

ptasich czubków, barwnych piórek
i kapturków dla wiewiórek. 

A za ladą lis Mikita
kupujących grzecznie wita, 

tu odważy, tam odmierzy,
towar dobry, tani, świeży. 

Nikt nikogo nie oszwabia,
nikt na nikim nie zarabia, 

bo gdzie łączą wspólne cele,
tam są wszyscy przyjaciele. 

Sklep szedł odtąd jak najlepiej,
 każdy wszystko dostał w sklepie 

i w powszechnym dobrobycie
 upływało leśne życie.

A kukułka z przyjaciółką
wciąż latały tylko w kółko 

i na przekór innych ptakom,
ułożyły piosnkę taką:

- Powiedzcie, jaskółki,
- Ku - ku, 

Gdzie mam kupić bułki? 
- Ku - ku, 

- W spółdzielczym sklepie, 
- Ku - ku, 

Kupisz najlepiej, 
-  Ku - ku, 

- Powiedzcie mi, kraski 
- Ku - ku, 

Gdzie mam kupić placki? 
- Ku - ku, 

- W spółdzielczym sklepie,
- Ku - ku, 

Kupisz najlepiej, 
- Ku - ku, 

- Powiedzcie, słowiki,
- Ku - ku, 

Gdzie kupić pierniki? 
- Ku - ku, 

- W spółdzielczym sklepie, 
- Ku - ku, 

Kupisz najlepiej, 
- Ku - ku, 

Tak śpiewały i kukały
 dwie kukułki przez dzień cały. 

Bury Wilk przed sklepem swoim
stał i patrzył z niepokojem. 

Wreszcie zamknął go na kłódkę
i opuścił las ze smutkiem. 

- Trudno! - westchnął Ryś Bazyli. 

Także zamknął sklep po chwili
 i opuścił z żalem knieję. 

Co się z nimi teraz dzieje,
tego nawet dzięcioł sowie, 

Choć jest plotkarz - nie opowie.

Autor: Jan Brzechwa

Ilustracje: A. Wierciński 

(ilustracje pochodzą z bajki na kliszy do rzutnika)

Przeczytaj też bajki z innych zakątków świata w zakładce: Alfabetyczny spis treści wszystkich bajek oraz bajki z cyklu Książeczki z PRL-u, a także inne bajki europejskie