seria z Wiewiórką: "Orzeszek"

Orzeszek 

Jacek Konopka w gąszczu dąbrowy,

znalazł na drodze orzech laskowy.

- Brawo! - zawołał - nie lada gratka!

To będzie prezent dla mego dziadka!

A dziadek klasnął w dłonie z uciechy:

- O, jakże lubię świeże orzechy!

Zgryźć takie ziarnko to rozkosz sama - 

- zacisnął szczęki i ząb ułamał.

- A to co orzech! Niech dunder świśnie!

Lecz ja się łatwo poddać nie myślę!

Zaraz znajdziemy na niego radę,

niech nam pomoże żelazny dziadek.

Siadł na fotel i bez pośpiechu,

gniótł orzech dziadkiem, tym do orzechów.

Szczątki żelaza w kąt poleciały,

nie ma już dziadka, a orzech cały.

Wtedy zawołał dziadek do Jacka:

- Już się nie będę z orzechem cackał!

Znam najtęższego z naszych kowali

niech mi ten orzech młotem rozwali.

I orzech leży już na kowadle.

Kowal młot uniósł i tak zajadle

stuknął tym młotem w ciężkie kowadło,

że się kowadło całkiem rozpadło.

Szczątki żelaza w kąt poleciały. 

Nie ma kowadła, a orzech cały. 

- Hmm... - westchnął dziadek - i młot za słaby.

Tu trzeba użyć żelaznej baby!

Tej, którą Wojciech tuż za strumieniem

tłucze na drodze polne kamienie. 

Wojciech położył orzech na głazie,

i rzekł: - Spocznijcie sobie na razie.

A ja tą baba tak mu przyłożę,

że popamięta mnie dobrze orzech!

Jedno i drugie naprężył ramię

i grzmotnął babą w orzech i w kamień. 

Pył się zakłębił nad leśną drogą,

wnuk z dziadkiem nic już dojrzeć nie mogą. 

Gdy znów nastała widzialności dobra,

taki przed sobą ujrzeli obraz:

głaz rozsypany wkrag na kawały,

baba rozbita, a orzech cały. 

Wojciech wyszeptał ze smutkiem w głosie:

- Przyznam nie często zdarza mi to się.

Ale z mej rady chciejcie skorzystać,

zmiażdży go łatwo Stach traktorzysta.

A dziadek na to: - Znam dobrze Staszka,

pewnie traktorem to będzie fraszka.

Stach ich przywitał: - Mam w orce przerwę,

więc się w tej przerwie chętnie rozerwę. 

Między dwie deski położył orzech

i już po chwili był na traktorze. 

- Patrz dziadku! Kłopot twój skończy tu się,

siła stu koni drzemie w Ursusie!

Ruszył, aż drzazgi w krąg poleciały,

deski w kawałkach, a orzech cały.

- Ho, ho - rzekł Staszek - widzicie sami,

tu może pomóc tylko dynamit.

Macie i kłopot i szczęście przy tym,

bowiem tą górę dziś dynamitem

mają wysadzić. Myślę, że po to,

by w inną stronę skierować potok. 

I orzech spoczął na szczycie góry. 

Lonty zabłysły i góra w chmury.

Gradem kamienie w krąg poleciały,

góry już  nie ma, a orzech cały. 

Cały, lecz leci, podmuch go niesie,

niesie i niesie i rzuca w lesie. 

Na jego widok z wierzchołka sosny,

zbiega wiewiórka z piskiem radosnym. 

Wzięła go w łapki, na pieńku siadła,

ścisnęła ząbki i orzech zjadła.

Po czym szepnęła: - Jakże się cieszę, 

że mi się trafił miękki orzeszek. 

Autor: Igor Sikirycki

Ilustracja okładki: Janusz Stanny

Ilustracje: Bohdan Butenko

Wydawnictwo: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1977 rok, seria z Wiewiórką.

Przeczytaj też bajki z innych zakątków świata w zakładce: Alfabetyczny spis treści wszystkich bajek oraz inne bajki z cyklu Książeczki z PRL-u.