Jak przyjaciel, to przyjaciel - radziecka bajka filmowa

Jak przyjaciel, to przyjaciel

radziecka bajka filmowa  

Ta opowieść rozpoczęła się w błękitny, letni dzień. Prosiaczek szedł sobie leśną drogą w odwiedziny do przyjaciół. Nagle zrobiło się ciemno i z nieba lunął ulewny deszcz. A Prosiaczek zostawił swój parasol w domu. Ukrył się więc pod wielkim drzewem i zmartwił się. W końcu może spóźnić się z wizytą!

Nagle, Prosiaczek usłyszał jak ktoś duży idzie ścieżką. Maszeruje, podskakuje i deszczu wcale się nie boi. Drogą szedł Słonik i śpiewał piosenkę:

Skaczę przez kałużę,

średnie, małe i duże.

Deszczu się nie boję,

w deszczu śmiało stoję.

Uszy i trąba urosną mi może,

gdy w deszczu postoję sobie. 

Popatrzył Prosiaczek na duże uszy Słonika. I wydawało mu się, że to idzie parasol.

- Chcesz się ze mną zaprzyjaźnić?- zapytał szybko Prosiaczek.

- Chcę - odparł Słonik, nieśmiało spuszczając wzrok.

- Czy ja też mogę coś dla ciebie zrobić?- zapytał Słonik.

- Możesz! - odparł uradowany Prosiaczek - Ukryj mnie przed deszczem. Potem pójdziemy w odwiedziny!

Prosiaczek schronił się pod wielkim uchem Słonika, jak pod parasolem. Poszli w deszczu w odwiedziny, prosto do domu Królika.

- A to kto?- zapytał zaskoczony Królik na widok Słonika- Co to za dziwadło? Ja go wcale nie zapraszałem.

- To tylko mój nowy parasol. Ukrywa mnie przed deszczem – odpowiedział Prosiaczek.

- No cóż, jeśli tak – odparł gospodarz - postaw parasol w kącie.

- Poczekaj tu na mnie – poprosił Prosiaczek Słonika a sam poszedł się bawić.

- Pobawmy się w pociąg! – zaproponował Królik.

Wszyscy nawzajem chwycili się za ramiona i pociag ruszył. 

- Truuu...tu tu..., puf, puf.!.. - trąbił Prosiaczek, bo był parowozem.

Słonik stał potulnie w kącie i przyglądał się zabawie. Nagle pociąg zatrzymał się, a nawet musiał cofnąć, bo na drodze stała przeszkoda. Tą przeszkodą okazał się Słonik.

- Czy teraz ja mogę być lokomotywą?- zapytał.

- Ale ja nią jestem!- odparł zaskoczony Prosiaczek.

- Ale ja bardziej wyglądam jak parowóz- odparł słoń.

Podniósł trąbę do góry i zatrąbił: 

- Tru-tu, -tu! - i wszyscy przyznali, że Słonik wygląda jak najprawdziwsza lokomotywa.

- Ktoś ty?! Coś ty?!?- zdenerwował się Prosiaczek- Jesteś tylko moim parasolem! A parasole powinny stać w kącie!

Słonik obraził się i poszedł sobie. Nagle, z jakiegoś powodu, wszyscy inni też znudzili się zabawą. 

- Cóż, - rzekł Prosiaczek- wcale nie potrzebuję Słonika. Deszcz już się skończył. Jutro zapraszam wszystkich do siebie.

Następnego dnia, był straszny upał. Prosiaczek wyszedł na ganek i zobaczył, że kwiaty w jego ogródku zupełnie zwiędły.

- Biedne moje kwiaty!- zawołał Prosiaczek.- Muszę was szybko podlać!

I pobiegł do studni po wodę. Prosiaczek tak się spieszył, że zdarzyła się prawdziwa katastrofa. Wiadro wpadło do studni! Jak teraz podlać kwiatki?

A potem zobaczył - przechodzącego obok Słonika. Jego trąba wypełniona była po brzegi wodą. Słonik szedł i polewał się wodą z trąby. Tak, to była najprawdziwsza polewaczka!

- Bądź przyjacielem - prosi Prosiaczek - i podlej moje kwiatki. Patrz, zupełnie już uschły...

Słonikowi żal zrobiło się kwiatów. Podniósł trąbę i dmuchnął. Zamieniła się ona w prawdziwą fontannę. Kwiaty natychmiast ożyły.

- Spójrzcie na to! Co za wspaniała polewaczka! - chwalił się gościom Prosiaczek. - I to moja własna, osobista!

Wszyscy znów zaczęli bawić się w bardzo interesującą zabawę – w pociag. I Słonik ponownie chciał być parowozem.

- Ktoś ty?! Coś ty?!- oburzył się Prosiaczek- Jesteś tylko polewaczką! A gdzie powinny stać polewaczki? W szopie!

Słonik obraził się i odszedł. Tym razem na dobre. 

- Gdzie jest Słonik? - zapytał Królik.

- Chyba się obraził ...- odpowiedziała Wiewiórka.

- No i co z tego?! - odparł Prosiaczek – najważniejsze, że kwiaty są podlane. 

- Tak?- zapytał zaskoczony Królik.

- A my myśleliśmy, że to twój przyjaciel- powiedziała Wiewiórka - Do widzenia!

Prosiaczek zrobił się cały czerwony ze wstydu. Siadł na ganku przed domkiem i posmutniał. Jakoś mu się dziwnie zrobiło. Chciałby kogoś odwiedzić, ale nie ma do kogo pójść. Nagle przypomniał sobie Słonika. On zawsze był dla Prosiaczka dobry i miły. To był prawdziwy przyjaciel! A on, Prosiaczek, obraził przyjaciela!

Co zrobić, jeśli obraziło się przyjaciela? Nioc prostszego! Trzeba iść do niego! 

- Oczywiście, muszę iść do przyjaciela! - wykrzyknął Prosiaczek.

Słonik siedział tymczasem na polance i śpiewał:

„W blasku słońca i księżyca blasku

spaceruję sobie sam,

chodzę tu i tam,

i wszystkie moje myśli pełne są...

... Prosiaczka…”

- Prosiaczka? Jak Prosiaczek dostał się do mojej piosenki? Czyżbym chciał go zobaczyć?- zdziwił się Słonik. I westchnął.

Nagle zza krzaków wybiegł Prosiaczek. Zatrzymał się.

- Na reszcie cię znalazłem! - powiedział Prosiaczek i się odwrócił się.

- Na reszce przyszedłeś- powiedział Słonik i odwrócił się.- Dlaczego przyszedłeś? - zapytał.

- Po prostu... - zawstydził się Prosiaczek - Czy teraz ja mogę być czymś dla ciebie? Na przykład bębenkiem?

- Wtedy ja będę trąbą – ucieszył się Słonik.

I trąbili i bębnili! I zaczęli razem tańczyć polkę - motylkę na zielonej łące pośród stokrotek.

Książeczkę wydało w 1986 roku:

 Wszechzwiązkowe Biuro Propagandy Sztuki Filmowej 

w oparciu o film animowany wytwórni "Sojuzmultifilm"

scenariusz napisał: Gienrich Sapgir

Przeczytaj też bajki z innych zakątków świata w zakładce: 

Alfabetyczny spis treści wszystkich bajek, a także inne bajki europejskie oraz inne bajki filmowe