Poczytaj mi mamo - "Domek zapomnienia"

Domek zapomnienia 

Był raz sobie polny skrzatek,

 oczka modre miał jak kwiatek,

główkę żółtą, głos jak muszka

 i papucie też na nóżkach

z krasnymi podeszewkami. 

A przyjaźnił się ten skrzatek, ze wszystkimi zwierzątkami.

Niech przepiórce, czy jej córce, 

cierń w skrzydełko wlazł przypadkiem, 

posyłają wnet po skrzata:

- Radźże, mądrym jesteś skrzatkiem!

Niech w chomiczej też rodzinie, 

do obiadu zbraknie zboża, 

weszło w zwyczaj, posyłają wnet po skrzatka:

- Radź, jak możesz!

I tak skrzatek ciągle gnany, 

niby wiatrem babie latko,

tu szczypawce bańki stawia,

 tam da lekcje mysim dziatkom. 

Stare kosy, młode koski, 

powierzają mu swe troski,

a najstarsze żabie ciotki,

zapraszają go na plotki. 

Aż skrzat zmęczył się tym wszystkim, w falującym przysiadł polu, 

i rzekł:- Już mam wyżej uszu cudzej nędzy i niedoli.

Nie chce mi się więcej słuchać, pojękiwań, biadolenia.

Wiem, co zrobię, wybuduję mały domek zapomnienia. 

Będę mieszkał w nim cichutko, bom zmęczony jest ogromnie.

Ja zapomnę tam o wszystkim, wszyscy niech zapomną o mnie. 

I skrzat wybudował domek. Cichy, domek, błękitnawy.

Zaplątany w wilcze łyko, zagubiony pośród trawy.

- Jak to dobrze, że nie słyszę stękań szpaczych, raczych, ziębich...

- i w fotelu z wilczomlecza skrzat wygodnie się zagłębił. 

Z dziesięć minut chyba siedział, myśląc o stu leśnych rzeczach,

gdy wtem nagle się poderwał z fotelika z wilczomlecza. 

Oto kędyś, gdzieś w oddali, poprzez gęstwę wilczołyka,

jakiś głos się biedny żalił: świerszcza czy pasikonika..

- Cóż tu robić, koniec świata, 

skrzat potrzebny, nie ma skrzata!

- Chcę zapomnieć, że na świecie, troski są pasikonicze.

Mieszkam w domku zapomnienia, z żadną troską się nie liczę. 

I znów usiadł w foteliku, co był z wilczomlecza kwiatka,

lecz co chwila różne głosy dochodziły z lasu skrzatka.

I szarpały skrzatka duszę, jęki ptasie, stęki musze. 

Aż skrzat wreszcie nie wytrzymał, domku swego drzwi otwiera.

- Oj! Zapomnieć można wszystko, chyba kiedy się umiera!

Ale póki siła we mnie tli się jeszcze, choć tyciutko,

chcę pomagać wszystkim wkoło, w ich zgryzotach, biedach, smutkach.

I znów skrzat popędził z wiatrem, gnany niby latko babie,

poprzez pole to jesienne, strojne w powój jak w jedwabie. 

Autor: Lucyna Krzemieniecka

Ilustracje: Jerzy Flisak

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia, 1987 rok

Z mojego dzieciństwa pamiętam jednak inne wydanie tej bajeczki ! z 1960 roku) z ilustracjami Moniki Morysińskiej:

Przeczytaj też bajki z innych zakątków świata w zakładce: 

Alfabetyczny spis treści wszystkich bajek oraz inne bajki z serii Poczytaj mi mamo, a także bajki z cyklu Książeczki z PRL-u.