Stara kuźnia - legenda polska

Prócz topora łuk dzierżył - 

Skarb naonczas bezcenny,

I strzał kilka trzcinowych,

Każda z grotem kamiennym.

Szedł tak dzielny myśliwy

W wilcze skóry odziany,

Aż go tropy powiodły

Do słonecznej polany. 

Wkrótce przyszli tu ludzie

Znanym krocząc już śladem

I na brzegu wiślanym

Zbudowali osadę.

Bór ich karmił jagodą,

Grzybem, ptakiem i zwierzem

Z wisły ryb wyciągali

Pełniuteńkie więcierze.

Nauczyli się chwytać

W sidła kuny i bobry

I siać ziarno, a ziemia

Plon dawała im dobry.

Lecz choć wokół osady

Wciąż krajobraz się zmieniał

Nadal broń i narzędzia 

Wyrabiali z kamienia. 

Młody kowal przed kuźnią

Nisko księciu się skłonił,

A gdy cała drużyna

Pozsiadała już z koni,

Ksiażę spytał kowala:

- Jakiej pragniesz nagrody?

Chcesz, bym ciebie obdarzył

Koniem rączym i młodym?

Albo, jeśli chcesz, dzisiaj

Ze mną jedź do stolicy,

Takich jak ty kowali

Potrzebuję w Wiślicy. - 

Wiek za wiekiem przemijał, 

Las w poręby się zmienił,

Ród kowala Mikuły

Nie opuścił tej ziemi.

I choć nie raz w czas wojen

W ogniu stała dabrowa,

Kuźnie dziada spaloną

Wnuk budował od nowa. 

Autor: Igor Sikirycki

Ilustracje: Jan Zieliński

Wydawnictwo Łódzkiew , 1982 rok

Ta sama książeczka została wydana w podobnym czasie przez wydawnictwo:
Biuro Wydawnicze Ruch RSW Prasa - Książka - Ruch.
Malownicze i ciekawe ilustracje do tej wersji stworzył Antonii Boratyński.
(ponizej kilka ilustracji)

Przeczytaj też bajki z innych zakątków świata w zakładce: 

Alfabetyczny spis treści wszystkich bajek oraz inne bajki z cyklu Książeczki z PRL-u.