Cygan i Baba - bajka polska wierszowana

Cygan i Baba

bajka polska 

wierszowana

Mówią ludzie, że przed laty,

Cygan wszedł do wiejskiej chaty.

Skłonił się Babie u progu

i powitawszy ją w Bogu,

prosił, by tak dobrą była

i przy ogniu pozwoliła

z gwoździa zgotować wieczerzę.

I gwóźdź długi w rękę bierze.

To potrawą całkiem nową!

Baba trochę wstrząsła głową,

ale Baba jest ciekawa,

co to będzie za przyprawa.

W garnek zatem wody wlewa

i do ognia kładzie drzewa.

Cygan włożył gwóźdź powoli 

i garsteczkę prosi soli.

„Hej Mamuniu, do niej rzecze,

„Łyżka masła by się zdała“.

Niecierpliwość Babę piecze,

łyżkę masła w garnek wkłada.

Potem Cygan jej powiada:

„Hej Mamuniu, czy tam w chacie,

„Krup garsteczki wy nie macie?“

A Baba już niecierpliwa,

końca, końca tylko chciwa,

garścią krupy w garnek wkłada.

Cygan wtenczas czas swój zgadł

gwóźdź wydobył, kaszę zjadł.

Potem Baba przysięgała,

niezachwiana w swojej wierze,

że na swe oczy widziała,

jak z gwoździa zrobił wieczerzę.

W naszej propinacji coś pono tak spadnie,

kto Cygan, a kto Baba, łatwo każdy zgadnie.

Autor: Aleksander Fredro

Ilustracje: Andrzej Dudziński