Pan Kocicki i Kot Wojewoda - bajki ludowe

Pan Kocicki 

bajka ukraińska - ludowa

Jeden człowiek miał starego kota, który nie był już zdolny łowić myszy. No, to gospodarz wziął go 

i wywiózł do lasu. „Na co on mi się przyda? Będę go tylko na próżno karmił — niechaj sobie lepiej żyje 

w lesie". Porzucił go, a sam odjechał. Ale oto przychodzi do kota lisiczka i pyta go: 

— Ktoś ty taki? 

A on na to: 

— Jestem pan Kocicki. 

Lisiczka mówi: 

— Bądź mi za męża, a ja ci będę za żonę. 

Zgodził się na to. Zaprowadziła go lisiczka do swego domu. Dogadza mu bardzo, jak gdzieś kurę złapie, to sama nie je, a jemu przyniesie. 

A kiedyś zobaczył lisiczkę zajączek i mówi jej: 

— Lisiczko-siostrzyczko, przyjdę do ciebie na wieczornicę. 

A ona: 

— Jest teraz u mnie pan Kocicki, on by ciebie rozszarpał. 

Zając opowiedział o panu Kocickim wilkowi, niedźwiedziowi i dzikowi. Zeszli się razem, zaczęli myśleć, jakby tu zobaczyć tego pana Kocickiego i mówią: 

— Najlepiej wydajmy obiad! I zaczęli się zastanawiać, co kto ma przynieść. 

Wilk mówi:

— Ja pójdę po mięso, żeby było do barszczu. 

Dzik: 

— A ja pójdę po buraki i po ziemniaki.

Niedźwiedź: 

— A ja miodu przyniosę na deser. 

Zając: 

— A ja kapusty. 

No i wszystkiego nazdobywali, zaczęli gotować obiad. 

Jak ugotowali, zaczęli się naradzać, kto ma iść zaprosić pana Kocickiego.

Niedźwiedź mówi: 

— Nie zdołam szybko biec, jakby trzeba było uciekać. 

A dzik: 

— I ja też nie jestem zwinny. 

Wilk: 

— Ja już jestem stary i trochę niedowidzę. Chyba tylko zając będzie odpowiedni. 

Przybiegł zając do nory lisiczki, a lisiczka właśnie wyjrzała i widzi, że zając stoi na dwóch łapach, więc go pyta: 

— A po coś ty przyszedł? 

On mówi: 

— Prosili wilk, niedźwiedź, dzik i ja proszę, żebyś ty przyszła ze swoim panem Kocickim do nas na obiad! 

A ona mu mówi: 

— Ja z nim przyjdę, ale wy się pochowajcie, bo on was rozszarpie. 

Zajączek przybiega do nich i powiada: 

— Mówiła lisiczka, żebyście się pochowali, bo pan Kocicki, jak przyjdzie, to was wydusi. 

No to zaczęli się chować: niedźwiedź wlazł na drzewo, wilk siada za krzakiem, dzik zarył się w chrust, a zajączek chowa się w zaroślach. 

I oto lisiczka prowadzi swego pana Kocickiego. Doprowadza go do stołu, a on zobaczył, że na stole leży dużo mięsa i mówi:

 — Miau!... Miau! Miau!... A ci myśleli, że on mówi „mało". 

— To ci dopiero drański drań, jeszcze mu mało! To on i nas zje! 

Wlazł pan Kocicki na stół i je, aż mu za uszami trzeszczy. A jak się najadł,to rozciągnął się na stole. A dzik leżał blisko stołu w chruście i jakoś właśnie komar ugryzł go w ogon. No, to poruszył ogonem. Kot pomyślał, że to mysz, skoczył tam i złapał dzika za ogon. Dzik zerwał się i w nogi! Pan Kocicki przestraszył się dzika, wskoczył na drzewo i zaczął wspinać się tam, gdzie siedział niedźwiedź. Niedźwiedź jak zobaczył, że kot wspina się do niego, zaczął jeszcze wyżej wdrapywać się po pniu, aż w końcu drzewo nie wytrzymało, a on wtedy — buch! — spadł prosto na wilka, mało go, biedaka, nie rozdusił. Jak się zerwą, jak drapną przed siebie, to ledwo ich było widać. A i zając podążył za nimi i zabiegł, sam nie wiedział dokąd... 

A potem poschodzili się i mówią: 

— Patrzcie, taki mały, a niewiele brakowało, żeby wszystkich nas pojadł!

A oto jeszcze jedna bajka, bardzo podobna do poprzedniej. Zawędrowała jednak do Rosji i stąd troszkę zmieniona treść. 

Spisał ją dla nas Aleksy Tołstoj. 

 

Kot wojewoda

bajka rosyjska 

Był raz sobie chłop. A miał ten chłop kota, ale co to był za niecnota! Aż się chłopu do cna znudził. Chłop myślał, myślał, wsadził go do worka i zaniósł do lasu. Kot chodził, chodził po lesie i trafił na małą chatkę. Wlazł na strych i leży sobie. Dobrze mu. Kiedy czuje głód - idzie do lasu, nałowi sobie ptaszków, myszy, naje się do syta i znów na stryszek wraca i żyje sobie jak u Pana Boga za piecem. 

Pewnego razu poszedł kot na spacer i spotkał lisiczkę. 

Lisiczka zdziwiła się:„Tyle lat mieszkam w lesie, a takiego zwierzaka nigdy jeszcze nie widziałam..." 

Ukłoniła się lisiczka kotu i pyta: 

- Powiedz mi łaskawie, młodzieńcze, coś ty za jeden? Skąd się tu wziąłeś i jak się nazywasz? 

A kot zjeżył sierść i odpowiada: 

- Nazywam się Koteusz Mruczysławski. Przysłano mnie z lasów syberyjskich. Będę u was wojewodą. 

- Ach, Koteuszu - mówi lisiczka - nie miałam o tym pojęcia, nawet o tobie nie 

słyszałam. Przyjdź do mnie w odwiedziny. 

I kot poszedł do lisiczki. Przyjęła go w swojej norze, zaczęła częstować przepyszną dziczyzną 

i pyta: 

- Panie Koteuszu Mruczy sławski, czyś pan żonaty, czy kawaler? 

- Kawaler. 

-I ja, lisiczka, panną jestem. Weź mnie za żonę. 

Kot zgodził się i wyprawiono huczne weselisko. 

Nazajutrz poszła lisiczka zdobyć trochę żywności, a kot został w domu. Chodziła, biegała lisiczka i złapała kaczkę. Niesie ją do domu, a naprzeciw niej idzie wilk. 

- Stój, lisiczko! Oddaj kaczkę! -Nie, nie oddam! 

- W takim razie sam ci ją odbiorę. 

- A ja powiem panu Koteuszowi Mruczysławskiemu, to skaże cię na śmierć! 

- A co on za jeden, ten Koteusz Mruczysławski? 

- Nie wiesz? Nie słyszałeś? Przysłany do nas z syberyjskich lasów jako wojewoda. Jeśli chodzi o mnie, to byłam kiedyś panną Klotyldą Chytrusińską. A teraz jestem żoną naszego wojewody. 

- Nie wiedziałem o niczym, pani Klotyldo. A czy mógłbym pana Koteusza zobaczyć? 

- Och, mój Koteusz taki jest srogi, że aż strach! Kto mu się nie spodoba, tego od razu zjada! Zdobądź barana i przynieś mu w darze. Połóż go na widocznym miejscu, a sam się schowaj, żeby cię mój małżonek nie zobaczył, bo inaczej, bracie, źle będzie z tobą. 

Wilk pobiegł po barana, a lisiczka - do domu. Idzie lisiczka, a naprzeciw niej stąpa niedźwiedź. 

- Stój, lisiczko! Dla kogo niesiesz kaczkę? Oddaj mi ją! 

- Zabieraj się, niedźwiedziu, po dobroci, bo powiem Koteuszowi Mruczysławskiemu, który cię skaże na śmierć! 

- A kto to taki, ten Koteusz Mruczysławski? 

- To ten, którego przysłano do nas z syberyjskich lasów, żeby sprawował u nas rządy wojewody. Jeśli chodzi o mnie, to byłam kiedyś panną Klotyldą Chytrusińską, a teraz jestem naszego wojewody, Koteusza Mruczysławskiego – małżonką. 

- A czy nie mógłbym go zobaczyć, pani Klotyldo? 

- Och, mój Koteusz taki jest srogi, że aż strach. Jeśli kto mu się nie spodoba, tego od razu po prostu zjada. Toteż radzę ci szczerze, pójdź, przyprowadź byka i złóż mu go w darze. Tylko pamiętaj, umieść go na widocznym miejscu, a sam się ukryj tak, żeby Koteusz cię nie zobaczył, bo inaczej - mamy twój los! 

Niedźwiedź poszedł po byka, a lisiczka do domu. Tymczasem wilk przyprowadził barana, stoi i rozmyśla. A tu lezie niedźwiedź z bykiem.. 

- Dzień dobry, panie Michale - mówi wilk. 

- Dzień dobry, panie Jacenty! Czy nie widział pan czasem lisiczki z mężem? 

- Nie, panie Michale. Sam na nich czekam. 

- Idź, mój drogi, i zawołaj ich - mówi niedźwiedź do wilka. 

- Nie, nie pójdę, panie Michale. Jestem trochę nieruchawy. Nich pan lepiej pójdzie. 

- Nie, nie pójdę, panie Jacenty. Jestem kosmaty, kudłaty, ociężały, gdzie bym tam poszedł... 

Nagle - nie wiedzieć skąd - pędzi zając. A wilk z niedźwiedziem jak nie krzykną:

- Chodź tu, Czmychajło! Zając przysiadł, uszy nastawił. - Ty, zajączku, obrotny jesteś, szybki jak strzała. Poleć do lisiczki i powiedz jej, że niedźwiedź - pan Michał, z wilkiem - panem Jacentym, dawno tu już są i czekają na nią

i jej męża. Przyszli, żeby go pozdrowić i niosą mu barana i byka w darze.

Zając popędził do lisiczki. 

A niedźwiedź z wilkiem zaczęli rozmyślać, gdzie by się tu mogli ukryć. 

Niedźwiedź mówi: 

- Wgramolę się na sosnę.

 A wilk na to: 

- A ja co mam zrobić? Przecież ja się na sosnę nie wdrapię. Ukryj mnie gdziekolwiek. 

Niedźwiedź ukrył wilka w krzakach, nakrył go suchymi liśćmi, a sam wdrapał się na sosnę, na sam wierzchołek,

i popatruje, czy nie idzie czasem Koteusz Mruczysławski z lisiczką. 

Tymczasem zając przybiegł do lisiej nory. 

- Niedźwiedź - pan Michał, i wilk - pan Jacenty, przysłali mnie, żebym powiedział, że dawno już czekają na państwa i chcą złożyć wam w darze byka i barana. 

- Idź, zajączku, drogi mój Czmychajło, i powiedz, że zaraz będziemy. 

No i zaraz potem poszli kot z lisiczką. 

Niedźwiedź zobaczył ich i powiada do wilka: 

- Jakiż ten wojewoda Koteusz Mruczysławski maleńki! 

Kot zjeżył sierść, rzucił się na byka, zaczął go szarpać zębami i łapami i mruczeć jakby zagniewany: 

-Miau, miau! 

A niedźwiedź znów mówi do wilka: 

- Nieduży jest, ale, widać, żarłoczny! Zobaczysz, że i do nas się dobierze! 

I wilkowi przyszła ochota popatrzeć na Koteusza Mruczysławskiego, ale poprzez liście nic nie widać. Zaczął więc wilk powolutku, ostrożnie rozgrzebywać liście. Kot usłyszał szelest i pomyślał, że to mysz. Rzucił się na wilka. Wilk przestraszył się, uskoczył w bok i uciekł. Kot sam się zląkł i skoczył na drzewo, na którym siedział niedźwiedź. 

„No - myśli sobie niedźwiedź - zauważył mnie..." 

Zleźć z drzewa nie było kiedy i niedźwiedź zwalił się na ziemię, ale zaraz podniósł się i wziął nogi za pas. 

A lisiczka krzyczy za nim: 

- Uciekajcie, uciekajcie, żeby was wszystkich nie pozabijał! 

Odtąd wszystkie zwierzęta zaczęły się kota bać. A kot z lisiczką zrobili sobie zapasy z mięsa na całą zimę i żyli jak u Pana Boga za piecem. I dotąd sobie żyją. 

Przeczytaj także bajki z innych zakątków świata:

Alfabetyczny spis treści wszystkich bajek

Ilustracje do tych dwój bajeczek wykonał Jewgieniej Raczow ( ang. Evgenii Rachev)