bajka bałtycka - Kaszel i Grypa

Kaszel i Grypa 

bajka karelska

Którejś jesieni pogoda zrobiła się tak nieprzyjemna, że psa by nie wypędził z domu. Przez całe dnie od rana do wieczora lało jak z cebra, pastwiska i lasy były przesiąknięte wodą, a kto nie musiał, ten nawet nosa z domu nie wystawiał. 

Tylko młody Jurgis każdego rana chwytał za strzelbę i ruszał do lasu. Był tak zapalonym myśliwym, że ta zła pogoda zupełnie mu nie przeszkadzała, choć cała zwierzyna schowała się przed deszczem, a on wracał zwykle z niczym. 

— Przynajmniej pooddycham świeżym powietrzem — tłumaczył ze śmiechem rodzicom i żonie, a oni tylko głowami kręcili, że jest cały mokry i że takie polowanie nic nie jest warte. 

W sobotę padał jeszcze większy deszcz niż zwykle, ale Jurgis nie mógł rano w łóżku uleżeć, tak bardzo chciał zapolować na niedźwiedzia. Jednak w barłogu pod starym dębem misia ani widu, ani słychu, myśliwy więc skulił się w gąszczu, a woda mu ciekła po szyi. 

Po godzinie czekania coś jednak usłyszał. Jakieś dziwne mruki, jęki i rechoty, jakby ktoś mówił, ale nie była to ludzka mowa. Jurgis więc wyjrzał ostrożnie z kryjówki i co widzi: tuż pod dębem siedzi dziadek z babką, a wyglądają tak, że myśliwemu po plecach dreszcz przeszedł. 

Dziadek miał twarz całą żółtą, nos mu sięgał do pasa, palce miał jak wronie szpony, a kiedy mówił, to cały się trząsł, chrząkając przy tym, parskając i kichając: 

Ilustracja : John Bauer

— Ja, Kaszel, najbardziej lubię taką właśnie pogodę. Kiedy jest sucho i ciepło, to zbytnio nie pokazuję się na świecie, mróz też mi nie sprzyja. Dziś jednak łatwo dobiorę się do ludzi, i już się na to cieszę, jak im dam w kość. 

— Masz rację, kumie — przytaknęło babsko. — I mnie, Grypy, przy tej niepogodzie ludzie się nie ustrzegą. Wybieram się właśnie do tamtej chaty. 

„Dobre z was ptaszki", pomyślał Jurgis, spoglądając na babę. Było na co popatrzeć! Cała dygotała, dziwne, że z zielonej twarzy nie wypadły jej olbrzymie rybie oczy. I podobnie jak dziadek, ubrana była w podarte szmaty kapiące brudem. 

— Jak to chcesz zrobić? — zapytał Kaszel. 

Grypa się tylko zaśmiała: 

— To zupełnie proste, sam przecież wiesz. Tutejsi ludzie nawet w czasie deszczu lubią chodzić do sauny. Rozparzą sobie ciało, smagają się miotełkami, a potem piją zimną wodę prosto z dzbana. No to ja się schowam do dzbana, żeby mnie wypili razem z wodą. Potem już mogę ich męczyć, jak mi się żywnie podoba. Grypy szybko z ciała nie wypędzą. 

— Masz rację, też tak zrobię — powiedział dziad. — Chodźmy więc razem; już osłabłem od tego długiego czekania. 

Wstali i poszli w kierunku chaty, a Jurgis nie zwlekając popędził za nimi. Tylko tego brakowało, żeby Kaszel i Grypa rozpleniły się w jego domu. 

Śpieszył się, ile sił w nogach, i na szczęście dobiegł na czas. Ojciec właśnie wrócił z sauny i już przechylał dzbanek z wodą. 

— Nie pij tego! — wykrzyknął Jurgis i zabrał mu dzbanek z rąk. Potem wylał z niego wszystką wodę do mieszka skórzanego, starannie go zawiązał i powiesił w kominie, żeby Kaszel z Grypą siedzieli w szczypiącym dymie i dostali to, na co zasłużyli. 

Od tego dnia rodzina i sąsiedzi co rusz przychodzą popatrzeć, jak w kominie Grypa trzęsie mieszkiem i jak co chwilę z niego słychać pokasływanie. 

Może i wam Jurgis pokazał to przedziwne zjawisko? Na wszelki wypadek nikt w tym kraju nie pije zimnej wody, kiedy jest rozgrzany.

Przeczytaj też bajki z innych zakątków świata w zakładce: Alfabetyczny spis treści wszystkich bajek, a także inne bajki bałtyckie.