bajka o diable i babie

Diabeł i Jontkowa baba.

bajka polska

Dawno temu, biedny chłop o imieniu Jontek, 

musiał zostawić gospodarkę i iśc na wojnę. 

Baba Jontkowa podniosła lament, dzieci w ryk, ale służba nie drużba.

I wyruszył w świat daleki z wrogiem wojować. 

I tak Jontkowa baba została sam na gospodarce. 

A tu rąk do pracy brakuje. Robota jej nie idzie, czas jakby się skurczył. 

Choć wytrwale i ciężko pracowała od świtu do zmierzchu, 

nie mogła dać sobie sama ze wszystkim rady.

A tu bydło oporzadzić trzeba, na wypas pognać, obiad wstawić, 

drew narąbać, wody ze studni przynieść. A i dzieciaków przecie doglądnąć trzeba. 

- Olaboga! - jęknęła.

Wreszcie zrozpaczona baba zawołała w rozpaczy i bezsilności:

- A niech by i sam diabeł gospodarzył, kiedy w doma chłopa ni ma!

Widocznie wypowiedziała te słowa w złą godzinę, bo usłyszał je diabeł Rokita, 

który mieszkał nieopodal w przydroznej wierzbie rosochatej. 

Ledwo posłyszał lament baby, a już był w zagrodzie u Jontków. 

Nisko się pokłonił, rączki Jontkowej ucałował i najął się migiem do roboty.

Zwietrzył Rokita dobry interes i ugodził się z babą, 

ze wspólnie będą gospodarzyć. 

Rokita miał wedle umowy zebrać to, co urodzi się w ziemi. 

 Miała to być jego zapłata.  Jontkowa baba zatrzyma natomiast to, co nad ziemią.

Przyszedł czas siewów.  

Rokita w pocie czoła zaorał pazutami ziemię na ugorze 

i wybrał kamienie, a baba zasiała ziarno.

Gdy bujny łan zaczął się złocić na polu, Rokita cieszył się i łapy bzacierał. 

Śmiał się do rozpuku, że tak babę sprytnie oszukał. 

Po żniwach Jontkowa baba wypchała stodołę żółciutkim zbozem, 

a Rokita dostał do niczego nie przydatne korzonki. 

Wściekł się diabeł srodze, tupnął kopytem i ryknął! 

Następnie zażyczył sobie, że za rok zamienia się 

i Rokita dostanie to, co wyrośnie nad ziemią. 

Jontkowa baba się zgodziła i jakoś sobie do tego czasu w zgodzie żyli.

Minął rok. Rokita przygotował pod zasiew pole dwa razy większe, 

niż w minionym roku, a Jontkowa baba posadziła ziemniaki. 

Rokita pielęgnował roślinki, chodził koło nich, 

podlewał, doglądał i zacierał łapy z zadowolenia jak to babę oszuka.

Jesienią powyrywał badyle, do stodoły poznosił, 

wyjął cep i dalejże okładać zielsko, aż furczało dookoła!

Właśnie tego dnia wrócił z wojenki Jontek. 

Dzieciaki go obskoczyły, puścic nie chcialy, radości nie było końca. 

Nagle Jontek usłyszał odgłos cepów dobiegający ze stodoły i myśli sobie: 

- " Ot i baba parobka najęła do pomocy. Nie ma co, zaradna kobita".

Zajrzał do stodoły i wpadł w gniew! 

- Ja ci nicponiu kości porachuje! Ty tu ziółka muskasz, 

a ziemniaki jeszcze w polu zalegają! Wynos mi się leniu! Obiboku!

I pognał Rokitę na cztery wiatry, psem poszczuł.

Jak niepyszny poczłapał  poturbowany Rokita do swej dziupli 

na wierzbie i już więcej do Jontkowej zagrody nie zajrzał. 

A Jontek z żoną i dzieciakami żyli w spokoju i dobrze się mieli. 

Opracowane przeze mnie na podstawi bajki na kliszy (do rzutnika) o tym samym tytule.

Ilustracje pochodzą z kliszy. Autora nie podano.