Stonoga- Jan Brzechwa

Stonoga
wierszyk polski

Mieszkała stonoga pod Biała,
Bo tak się jej podobało.

Raz przychodzi liścik mały do stonogi,

Że proszona jest do Białej na pierogi.

Ucieszyło to stonogę,

Więc ruszyła szybko w drogę.

Ilustracja: Jan Marcin Szancer

Nim zdążyła dojść do Białej,

Nogi jej się poplątały:

Lewa z prawą, przednia z tylną,

Każdej nodze bardzo pilno,

Szósta zdążyć chce za siódmą,

Ale siódmej iść za trudno,

No, bo przed nią stoi ósma,

Która właśnie jakiś guz ma.

Chciała minąć jedenastą,

Poplątała się z piętnastą,

A ta znów z dwudziestą piątą,

Trzydziesta z dziewięćdziesiątą,

A druga z czterdziestą czwartą,

Choć wcale nie było warto.

Stanęła stonoga wśród drogi,

Rozplątać chce sobie nogi;

A w Białej stygną pierogi!

Rozplątała pierwszą, drugą,

Z trzecią trwało bardzo długo,

Zanim doszła do trzydziestej,

Zapomniała o dwudziestej,

Przy czterdziestej już się krząta,

"No, a gdzie jest pięćdziesiąta?"

Sześćdziesiątą nogę beszta:

"Prędzej, prędzej! A gdzie reszta?"

To wszystko tak długo trwało,

Że przez ten czas całą Białą

Przemalowano na zielono,

A do Zielonej stonogi nie proszono.

Autor: Jan Brzechwa

Ilustracje: Jan Marcin Szancer

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia 1988 rok - 

 - Kolekcja Jubileuszowa 

Przeczytaj też bajki z innych zakątków świata w zakładce: 

Alfabetyczny spis treści wszystkich bajek, a także inne bajki europejskie