"O wróbelku Elemelku", tom I - O zziębniętym Elemelku, pustym brzuszku i rondelku - (przygoda 8

O zziębniętym Elemelku,

pustym brzuszku i rondelku 

bajka wierszowana polska 

Miał wróbelek Elemelek 

miskę, łyżkę i rondelek. 

W misce mył się, choć był ptaszkiem, 

w rondlu sobie warzył kaszę, 

a łyżeczką mieszał żwawo 

ptasią zupę w lewo, w prawo. 

Ale przyszły niepogody, 

zimne wiatry, przykre chłody, 

noce długie, a dzień krótki. 

Znikły muchy i jagódki, 

o jedzenie coraz trudniej. 

Chyba lecieć na południe? 

Lecz we wróblim jest zwyczaju, 

by na zimę zostać w kraju. 

Rzucać gniazdko? Nie wypada! 

Chłodno? Głodno? Trudna rada. 

Spojrzał smutno Elemelek 

na łyżeczkę i rondelek. 

I na piecyk z długą rurą 

patrzył długo i ponuro. 

Potem siadł, załamał skrzydła: 

- Już ta sprawa mi obrzydła! 

Godzinami szukać trzeba, 

by okruszek znaleźć chleba 

lub zeschniętych pięć jagódek. 

Dziś zdobyłem z wielkim trudem 

muchy dwie, lecz mówiąc szczerze, 

bardzo były już nie świeże. 

Nawet mnie rozbolał brzuszek 

po zjedzeniu tych dwóch muszek. 

W prawym oku Elelmelka 

zakręciła się kropelka 

i upadła pac! w rondelek. 

Wytarł dziobek Elemelek 

nową chustką w piękną kratkę, 

co ją dostał od sąsiadki.

Wiewióreczka przebiegała, 

zapukała i zajrzała: 

- A, moje uszanowanie!

Czy skończyłeś już śniadanie? 

Wstąpię tylko i zobaczę. 

Elemelku, co to płaczesz? 

- Ach, wiewiórciu, Ruda Kitko, 

wiem, ze płakać - bardzo brzydko... 

Ale cóż tu mówić wiele 

spojrzyj: pusty mój rondelek. 

Ty przynajmniej w swoim mieszku 

masz na zimę dość orzeszków. 

Lecz gdzie moje tłuste muchy? 

Gdzie ziarenka? Gdzie okruchy? 

- Elemelku w górę dziobek! 

Pomyślimy nad sposobem, 

by wróbelki przez dzień cały 

głodem już nie przymierały. 

Popatrz, we wsi szkoła stoi. 

Przecież dzieci się nie boisz? 

Poleć tam i puknij w szyby 

jeden, drugi raz, jakgdyby 

dla przesłania dzieciom znaku: 

- Puku - puku! Piku - paku! 

Więc wróbelek Elemelek

nie namyślał się już wiele. 

Umył dziobek doskonale, 

szyję sobie zawiązał szalem,

piórka sczesał zaś na jeża 

i do szkoły prosto zmierza. 

Słyszą dzieci z pierwszej klasy 

jakieś stuki i hałasy. 

To pod oknem ktoś się szasta. 

A kto? Wróbel - no i basta! 

- Ktoś ty, ptaszku? 

- Elemelek. 

- Czego chciałeś? 

- Ej, niewiele. 

Mam okropnie pusto w brzuszku. 

Może macie z pięć okruszków? 

Może jakąś skórkę chleba?

Mnie tam wiele nie potrzeba... 

Mam apetyt dobry, ale 

- nie grymaszę wcale, wcale. 

- Elemelku, chodźże do nas! 

Sprawa jest już załatwiona! 

Chleb dziś mamy na śniadanie, 

więc okruszki wnet dostaniesz. 

A któż się tam jeszcze kręci? 

- To mój kuzyn Wiercipięcik. 

Nie dojada od niedzieli, 

więc się muszę z nim podzielić. 

- A ten, co tak skacze w górę? 

- To mój wujek Stroszypiórek. 

Bardzo miły, daje słowo. 

Zjadłby pewnie to i owo... 

- A tam dalej? 

- To mój stryjek. 

Skrzydełkami głodu bije, 

bo z jedzeniem u nich krucho. 

Żywił się zeschniętą muchą. 

Hej, nie śmiechy, hej, nie żarty! 

Wróbel drugi, czwarty 

- głodnych wróbli cała chmara 

dostać się do okna stara. 

Przyszedł z bratem swym gołąbek 

uczesany w piękny ząbek 

i, o ile się nie mylę, 

przyplątały się też gile. 

Dla zgłodniałej tej gromady 

zabrakło chleba - nie ma rady! 

W samej tylko pierwszej klasie 

więcej zebrać już nie da się. 

Lecz od jutra szkoła cała 

będzie ptaszkom jeść dawała. 

Tam na płocie koło lasku, 

przybijemy deskę płasko, 

damy też w miseczce wody 

naszym gościom dla wygody. 

Ot, dla ptaków najzwyczajniej 

założymy jadłodajnię. 

Elemelek wraz z rodziną 

pewnie z głodu już nie zginą. 

Utył nawet w tym tygodniu, 

bo objada się dzień po dniu. 

Także kuzyn Wiercipięcik 

z raźną miną dziobem kręci. 

Zaś wujaszek Stroszypiórek 

przyprowadził siedem córek, 

które, wdzięcznie chyląc główki, 

korzystają ze stołówki.

Skoczył promyk spoza chmurki, 

powypłacał im pazurki, 

rozpadł się na krążki złote 

i przycupnął gdzieś za płotem. 

Gwar i świergot wokół rośnie: 

- Może idzie już ku wiośnie?...

Autor: Hanna Łochocka 

Ilustracje: Zbigniew Witwicki 

Ósme i ostatnie opowiadanie z cyklu pierwszego: 

"O wróbelku Elemelku". 

Wydawnictwo Nasza Księgarnia, 1955 rok

Przeczytaj pozostałe przygody Elemelka: 

Jak Wróbelek Elemelek w szkole uczył się literek
Jak wróbelek Elemelek leśną dróżką szedł w niedzielę

Jak wróbelek Elemelek był proszony na wesele
Jak wróbelek na wycieczkę z myszką wybrał się nad rzeczkę
O wróbelku Elemelku, o ziemniaku i bąbelku
Kamizelka Elemelka
O wróbelku Elemelku i o jego pantofelku
O zziębniętym Elemelku, pustym brzuszku i rondelku

Przeczytaj też bajki z innych zakątków świata w zakładce: 

Alfabetyczny spis treści wszystkich bajek oraz inne bajki z cyklu Książeczki z PRL-u.